Gençlere tıp’ı sevdirmeliyiz

1970  İstanbul Bakırköy doğumluyum. Liseyi İstanbul Ataköy’de okudum. Daha sonra tıp eğitimimi Ege Üniversi’nde yaptım. Viyana’ya gelme planlarım vardı. Onun için önce Almanca kurslarına kaydımı yaptırdım. Viyana’ya ayak bastığımda hekimlikten çok ekonomi alanında faaliyet göstermek istiyordum. Ekonomi okumak için üniversiteye kaydımı yaptırdım. Daha sonra hekimlik duygusu ağır basmaya başladı. Ailem Avusturya’ya gelmeme, yani onlardan uzaklaşmama çok karşı çıkıyordu. Onları ikna etmem kolay olmadı. Ama sonunda başardım. Aslında Viyana planım kısa süreliğineydi. Fakat 7-8 sene burda geçince kalmaya karar verdim. Önce Viyana Üniversitesi Hastahanesinde göreve başladım. Daha sonra  özel bir üniversitenin göz bölümünde çalışmalarımı sürdürdüm. Sigmund Freud Tıp Fakultesinde ders veriyorum. Prof. ünvanımı da burada aldım. Şu anda Viyana Tıp Üniversitesi’nde de habil çalışmalarım devam ediyor.

    GÖZLÜKLE 11 YAŞINDA TANIŞTIM    

  

Aslında çocukken karar verdim, göz doktoru olmaya. 11-12 yaşlarımda karar verdim. Okulda biraz az görüyordum. Dayım beni muayene için göz doktoruna götürdü. Göz doktoru yaşlı bir amcaydı. Bana çok yakın davrandı ve ilk gözlüğümün reçetesini verdi.   Böylece ilk gözlüğümle 11-12 yaşlarında tanıştım. Gözlük kullanmaya başladım. Doktorun babacan davranışı ve de muayehanedeki bir sürü enteresan aletler, bende göz hekimi olma isteğini oluşturdu. 20-22 yaşlarında ise göz hekimi olma kararımı uygulamak düştü bana.  Şu an hekim olarak görev yaptığımda muayene ettiğim çocukların göz hekimliğini sevmeleri için çaba sarfetmekteyim. 

Eğitim hayatınızda zorlandığınız ‘pes ettiğiniz’ oldu mu ? 

Zaman zaman umutsuzluğa kapıldığım oldu. Fakat kısa sürede kendimi toparlayıp sorunlarımı çözdüm. Bence insan istedikten sonra üstesinden gelemeyeceği zorluk yoktur.

Oldukça güzel diyebilirim. İnsanlara yardım etmek sorunlarına çözüm bulmak beni cok mutlu ediyor.

PARA GÜNDEME GELMEMELİ      

Türkiye’den ayrılalı 24 yıl oldu bu yüzden hekimliğin günlük hayatını pek karşılaştırma imkanım yok. Avusturya’nın en iyi yanı hastayı muayene veya tedavi ederken para olayının gündeme gelmemesi. Sistem buna izin vermiyor. Herkesin sağlık sigortasi var ve sigorta çoğu masrafı karşılıyor. Bildiğim kadarıyla Türkiye’de  durum böyle değil. Üniversite de son yılımda acil serviste nöbet tutarken hatırlıyorum, bir hasta geldiğinde hasta yakınlarının eczaneden gerekli ilaç, dikiş malzemesi , serum alıp gelmeleri gerekiyordu. Hastahanede yeterince malzememiz yoktu. Bu açıdan burdaki sistemin çok olumlu yanları bulunmaktadır. Fakat şunu özellikle belirtmek isterim. Avusturya’da gençlerimizin tıp eğitimini uzun bulmaları ve başarısızlık korkusu yüzünden hekimliğe karşı biraz uzak duruyorlar. 2., 3. Nesil Türk vatandaşı genclerimizin tıp eğitimine ilgileri azalmakta. Gençlerimize tıb’ı sevdirmeliyiz. Bu konuda derginizin çalışmalarını takdirle karşılıyorum. Diğer bir konu da Türkiye’de ki ve Avusturya’daki Tıp eğitimini karşılaştırırsak, ben Ege Üniversitesi’nde çok iyi bir tıp eğitimi aldığımı düşünüyorum. Sanırım şimdi de başarılı eğitim sürüyor. 

Gençlere  göz hekimliğini tavsiye eder misiniz ?

Kesinlikle evet. Oldukça zevk verici bir meslek. Bazan kendi kendime sorarım: “ Ben göz hekimi olmasaydım  ne yapardım ? ’  diye. Ve sonunda yapacağım tek işin göz hekimliği olduğunda karar kılıyorum. İnsanın mesleğini severek yapması çok önemli.